ESMA HAYATI BU KADAR SEVERKEN…  

Bunları yazmak bile o kadar acı ki, o hayat dolu, o eğlenceli kız gezmeyi seven, o Munzur’un asi kızı nasıl böyle bir şey yaptı. Haberi ilk okuduğumda zaman kanım dondu ve öylece kalakaldım, ‘Bunu yapmaz’ dedim kendi kendime. Dokuz yıllık bir arkadaşlığımız vardı ve samimiyetimiz vardı Esma ile. Esma intihar etmiş olmazdı. İlk duyduğumdan beri bunun intihar olduğunu düşünmedim ve hiçbir şey de beni buna ikna edemez. Her konuştuğumuzda her derleştiğimizde “Daha çok gezmek istiyorum, daha görmediğim çok yer var” diyordu bana. Ben de “Hayat uzun Esma daha çok gezersin, daha çok yer görürsün diyordum.” Bana bunları diyen arkadaşım hayattan kopup gitti, geriye bir tek o gülüşü, o güzel konuşması ve o heyecanı kaldı.  

Bunu anlamak çok zor benim için. Hayatı bu kadar seven bir insan nasıl bunu yapar diye soruyorum hep. Ailesini, arkadaşlarını, sevenlerini geride gözü yaşlı nasıl bırakır! Esma intihar etmiş olamaz çünkü o bütün zorlukları gördü, asla pes etmedi. Umarım gerçek kısa zamanda çözülür. Esma’nın ölümü böyle kapanamaz…

ESMA YAŞAMAYI, YAŞATMAYI SEVEN BİRİYDİ
Hayatı, gezmeyi, eğlenmeyi bize bırakıp gitmiş olamaz.
Bunu yazmak zor mu acı mı bilmiyorum… Esma’nın kayıp haberini ölümünden bir hafta önce almıştım. Şaşırmıştım haberi alınca ve başına bir şey geldiğini hissetmiştim. O arkasında acılı insanlar bırakacak biri değildi. Esma’yı 8 sene önce tanıdım. Yolda tanıştık, sadece bir “Merhaba” ile başladı onu tanıma serüvenim. O bana “Merhaba” dedi, bir yabancıya, daha önce gördüğü ama konuşmadığı birine. O kadar vicdanlı, o kadar iyi kalpli koca bir kadındı… Yaşamayı, yaşatmayı bilen, seven kahkaha dolu biri… Ben daha önce onun gibi birini tanımadım. Kahkaha dolu biriydi. Şu an sesi kulaklarımda çınlıyor. Kahkaha atışları, kendine has konuşması, o güzelliği. “Nasıl bu felaket onun başına gelir” diye düşünürken buluyorum kendimi. “Yapmaz” diyebiliyorum sadece, Esma bunu kendine yapmaz. Hayatı yaşamayı, gezmeyi, yemeği, eğlenmeyi bize bırakıp gitmez.