Beylikdüzü Arçelik fabrikasında çalışan yaklaşık 700 kadın işçi fabrika binbir türlü dertle boğuşuyor. Üstüne üstlük MESS’in ücret dayatmasında tartışmalara katılamıyor.

Sendika merkezine/ şubelere çağırmakla yetinen bir çalışma yerine, işyerlerinde kadınları mücadeleye ve işyeri organlarına katacak planlar, somut, acil talepler etrafında bir sendikal mücadele hattı!

Genel-İş Sendikasında örgütlü Ege Üniversitesi çalışanı kadın işçiler kıdem tazminatının fona devredilmesine karşı çıkıyor. İşçiler “Bunu engellerse kadın işçiler engeller” diyor.

Darbe girişiminin ardından devletin el koyduğu Orkide Yağ’da işten atılan işçiler kayyuma çağrı yaptı.

Gebze’de kurulu fabrikada ağırlıkla kadınlar çalışıyor. Patronların istediği sendikaya değil, kendi seçtikleri sendikaya üye olma mücadelesi veren işçilerin çalışma koşulları da çok ağır.

Bir mücadele ağı kurmak ve en önde de işine, geleceğine sahip çıkmak isteyen kadın işçilerin durması gerek. Yoksa atı alan Üsküdar’ı geçer!

“Neden olmasın” diyorum, “Bizle başlar sonrası gelir belki.” “Senle benle olacak iş değil. Bizi hemen atarlar” diyor, “Bak kıdem de kalkıyormuş.” “Orası belli olmaz” diyorum, “Biz bi birleşelim de!”

İsveç’te maden ve metal işkolunda örgütlü IF Metall Federasyonu’nda ilk kez bir kadın başkanlığa seçildi. Kadın başkan döneminde ücret eşitsizliği konusunda özel çalışmalar yapılması bekleniyor.

Her 10 kadından 3’ü istihdamda. Ama onların payına da genellikle güvencesiz istihdam düşüyor. Türkiye’de milyonlarca kadın, güvencesiz istihdamın farklı biçimleriyle karşı karşıya!

İskoçya’dan İsviçre’ye uzanan bir hikayenin başrolünde göçmen bir kadın: Madam boom boom. Parti üyeliği, sendikacılık ve şimdi de taraftar grubu liderliğine uzanan farklı bir kadının hikayesi bu.