Tarih 26 Kasım 1998 Perşembe, işe gitmek için hazırlanıyorum. Kendimi pek güzel bulmasam da herkes öyle söylüyor. Uzak olmayan işime 30 dakikada ulaşıyorum. İşverenim, bana “Benimle evlenir misin?” diye sorduğundan beri başka bir iş arıyorum. Çıkmadan iş bulmalıyım. Çalışmak zorundaydım, ikinci bir çorabım bile yok. Yokluk öyle feci bir şey ki yarın ne yiyeceğiz endişesiyle büyüdüm. Zavallı annemin artık bu düşüncesi olmaması için çalışmalıydım, ÖSS ücretini yatırmam da gerekti, okumalıydım ve annemi bu yoksulluktan kurtarmalıydım. Bir elektrik firmasıyla görüştüm, az da olsa tecrübem vardı ve her işin üstesinden gelebilecek kabiliyetteydim. Neredeyse iki katı teklifle pazartesi günü yeni işime başlayacaktım. Son iki günüm diye düşünüyorum, hafta sonu yerime birini bulsunlar diye 2 gün daha çalışacak, cuma günü de söyleyip çıkacaktım. Tam işten çıkmak üzereyken işveren geldi korkunç soğuk ve çirkin yüzüyle. Hiç sevmiyordum bu adamı ama çalışmak zorundaydım. Alkolik bir babam ve hakkını koruyamayan, kendini ifade edemeyen bir annem vardı.  

İşverenim bana “İşten ayrılmak istiyormuşsunuz” dedi, ben de “Evet, ayrılmak istiyorum” dedim. Bana “Görüşelim tamam, işi bırakmak istiyorsun madem, bırakabilirsin” dedi. “Benimle ne görüşeceksiniz” demek yerine, “Tamam konuşalım” dedim. Halbuki ne konuşacaktı, sadece 6 ay çalışmıştım. 18 yaşında bir çocuk bunu hesap edemezdi galiba. İş hanından çıktık, arabanın arkasına oturdum, tek kelime etmeden süratle uzaklaşıyordu. Sonra ön tarafa bir adam daha bindi. Kaç kez tekrarladım “Nereye gidiyoruz” diye, hiç bilmediğim bir köyde buldum kendimi. Saat geç eve nasıl gidecektim? Babam beni öldürür, ama gitmezsem annemi de öldürebilirdi. Saniyeler yıl gibiydi, yüzlerce düşünce beynimde. Bir evin önünde durduk, arabadan indim, evin girişinde geniş bir hol var, telefon duvarın bitiminde sehpanın üzerinde. Teyzemi arayıp, “Teyze babama sizde olduğumu söyle, size geleceğim” dememle telefonun kablosunun koptuğunu fark ettim, yüzüme atılan tokatla da nerede olduğumu anladım. Ev kalabalık çok kişi var, daha önce yüzlerini hiç görmediğim insanlar. Ne yapacağımı bilemiyorum. Sadece bulduğum eşyaları fırlatıyorum, ses yapıp birilerinin gelmesini sağlamak amacıyla. Nafile… Nerede olduğumu bile bilmiyorum.

BEN HÂLÂ 18 YAŞIMDAYIM

Ardı arkası kesilmeyen düşüncelerle sabah olmuştu. Telefon edeyim ısrarım işe yaradı, kopan telefon kablosunu bağladılar. Ablamın cebini aradım. Sonra tekrar telefonun kablosunu kopardılar. Ama ben nerede olduğumu ablama bildirmiştim. Artık bir nebze rahattım lakin beni o evden hemen çıkarıp başka bir köye götürdüler. Akşam olduğunda “Babası geldi, yarın kızı götüreceğiz” sözü beni o kadar mutlu etti ki, öğle saatlerinde çıktık oradan. Ankara’da halamlara bıraktılar beni. Sonra öğrendim ki “İsteyin verelim bu zamanda kız kaçırmak da ne” demiş halam. Neydi benim aileme bunu düşündüren, 18 yaşında bir çocuktum ve bu çirkin adamın 3 çocuğu vardı. Ben bu adamla evlenemezdim. Beni hiçbir arkadaşımla görüştürmediler, aklımı çelerlermiş. “Zengin adam anneni de kurtarırsın, seni kim alacak” sözleriyle bir hafta geçirdim. Annemi fakirlikten kurtaracaktım belki ama benim okuma hayallerim, umutlarım ne olacaktı! Ben hâlâ 1998 yılındayım, hep 18 yaşımdayım, her sabah keşke bugün haziran 1998 olsaydı diye söylenir gezerim. O yoksul mahallem, babam, birbirinden sevgi dolu arkadaşlarım, umutlarım, hayallerim, sevinçlerim, gülüşlerim hepsi 1998 yılı, her yeni gün, her doğan güneş 1998 yılı...