55 yaşında emekli işçiyim. 29 yıllık evliyim. Boşanmak istiyorum. Eşim çocuklarıyla ilgilenir, aldatması, içkisi falan da yoktur, beni dövmez, “severim” de der. Ama yoruldum yıllardır sırtımda taşımaktan.

2017'de hastanedeki temizlik işçiliğinden emekli oldum. Bugüne kadar daha emekli maaşımı görmedim. Emekli tazminatımı da eşime verdim, maaşımı da eşimin işi için ipotek ettim.

Bir kere dışarıda yemek yedirmedi bana, bir kere tatile gitmedik. Söylenmez böyle şeyler ama insan istiyor da yani. Bu kadar çalışıyorum.

3 çocuk var en büyüğü 28, en küçüğü 11 yaşında; iki kız büyük, üniversiteyi bitirdi. Kendini kurtardı ama işsizler hala evdeler. Küçük oğlan uzun süre hiperaktif diye tedavi gördü. Daha yeni duruldu ama evde yalnız kalamaz.

Çalışırken de ek hasta bakmaya giderdim, emekli olduğum günden beri de çalışıyorum. Evlerde hastanede hasta bakıyorum. İyi para kazanıyorum. Gittiğim yerde yatılı kalıyorum 2 hafta çocukları görmediğim oluyor ama ayda 9 bin liraya yakın kazancım oluyor. Adamın borçlarını kapatmak evi geçindirmek çocuklarımın yarınını korumak için mecburum. Bunun karşılığında duyduğum cümle “üç kuruş kazanıyorsun diye bizi esir mi edeceksin”… Niyeymiş, ona “sen de çalış” demişim. “üç kuruş kazanıyormuşum da…” Çok kırıldım, bıktım artık.

Oysa tek beklentim az da olsa bir gelir sağlaması, tutumlu olması. Evin ihtiyaçları çocukların ihtiyaçları için sorumluluk hissetmesi. Ben çok mu meraklıyım emekli olduktan sonra çalışmaya devam etmeye. Yıllarca çocuklar var diye katlandım boşanmadım. Keşke o zaman boşansaymışım. Şimdi hala 11 yaşında zaman zaman da psikolojik destek alması gerekebilecek bir oğlum var.

Boşanma avukatı aramaya başladığımda durup durup yine vazgeçmek zorunda kalıyorum. Emekli olup hala çalışıp güzel bir gelir aldığım halde bu adama hala mecbur kaldığıma şaşıyorum ve çok üzülüyorum. Çok yıprandım. Sadece 11 yaşındaki oğlumun bakım sorununu çözsem bile hemen bugün gidip boşanma davası açacağım ama biliyorum ki onun bize nafaka diye vereceği bir parası bile olmayacak.

Dayak yok, aldatma yok da bu da şiddet değil mi, bu da baskı değil mi? Şu bayramı da atlatayım da çocukları üzmeyeyim, diyorum. Sonra düşüneceğim boşanmayı. Da 11 yaşındaki oğlana kim bakacak?