Biz işçi kadınların en büyük kabusu gece 4-12 işten çıktığımız saatler. Yazı, kışı yok. Her mevsimde sorun. Çünkü servis eve en az 15 dakikalık bir yolda bırakıyor. Mesela ben, köprü gibi bir yoldan eve gitmek zorunda kalıyorum ve yol hiç tekin değil. Geceleri zaten kadınlar için hiçbir yer tekin değil. Yaşadığım mahallenin hemen yanında bulunan ‘Harmantarla’ Mahallesi şehrimizde ‘belalı’ olmasıyla ünlü. O yüzden daha da korkutucu oluyor.

Yolda yürürken illaki birini aramak zorunda kalıyorum. Aramasam bile aramış gibi yapıyorum. Tehlike olursa ‘Bekleyenim var’ algısı yaratmak zorundayım. Bir dönem anahtarlığımda balık kurşunu gibi demir bir şey taşıyordum, ne olur ne olmaz kendimi korumak zorunda kalırım diye. Bir keresinde birini onunla kovalamak zorunda bile kaldım.

Çok kez iş yerinde buna dair şikayette bulunduk. ‘Kadınlar için çok zor oluyor’ dedik. Ancak ‘Güzergah bu, istemeyen gidebilir’ yanıtını aldık her seferinde. Bazen servisçi abi halimize acıyıp bırakıyordu ancak onun da arabasında çip olduğu için hep bunu yapamıyor. Kışın sabahları da aynı sorunları yaşayabiliyoruz. Ancak gece kadar ürkütücü olmuyor. Bazen mahallenin gençleri karşılıyordu köprü başında, bazen kalabalık olduğunu gördüğümde atabileceğim en hızlı adımları atmak zorunda kalıyordum.

Patronumuz da bir kadın ancak hiçbir zaman halimizden anlamıyor. Zaten iş yerine en az 45 dakika mesafede gidip, gelirken kaybolan zamanlarımız ayrı. Servis güzergahını da tartışmaya açamıyorduk. Çoğu fabrikada servis zorunlu oluyordu ama bizim fabrikamız asla bu kurala uymuyor. Başka kurumlara da şikayette bulunduk ancak hiçbir şey yapılmadı. Oysa bizim için kendi sokağımızda inmek, güvenle eve varacağımızı bilmek ne kadar önemli. ‘Bugün eve varabilecek miyim?’ sorusunu düşünmeden eve varabilmek. En azından hayatın omzumuza yüklediği yüklerden birini kaldırıverir o eve güvende hissederek varmak.

Görsel: Midjourney/Fırat Turgut/Evrensel