Pilar, babasının anlatmaktan hep kaçındığı hikayesini Ekmek ve Gül’e yazdı. Dileği, dünyada giderek artan faşist yönelimleri durdurmak için bu hikâyenin bilinmesi.

Bursa'dan Gülnur, İzmir'den 73 yaşında hala çalışan Emine'nin yaşamını anlattığı mektubuna yanıt yazdı.

Metal işçisi bir kadın 17 günlük kısıtlamalarda yaşadığı zorluğu anlatıyor: 'Marketler, işten çıkıp eve gelene kadar kapanıyorlar. Biz ne zaman eksiklerimizi gidereceğiz?'

İzmir depremi sonrası hasar gören evini boşaltmak zorunda kalan Nesli, bir depremzede olarak yaşadığı sorunları kaleme aldı.

'Velhasıl kelam ilkokul 1.sınıftan ortaokul 8. sınıfa kadar kaynaştırma öğrencisi olan öğrencilerimiz gerçekten de kaynadı gitti! Çocuklarımızı denek tahtası gibi kullanan sisteme yazıklar olsun!'

Pandemi sürecinde yaşadığım tüm zorlukların yanı sıra, dış seslerden ve kendimi zorunda hissettiğim şeylerden özgürleşip; hayallerime güvendiğim bir süreç yaşadım.

Neredeyse 365 gün çalışıp bir hafta tatil yapamadan, hastalansak yeterli sağlık hizmeti alamadan ölüp gidiyoruz. Aynı 1900’lü yıllar gibi emeğimizin karşılığını alamadan sömürülüyor ve eziliyoruz.

‘Bu ekonomik kriz hayatımızdan hiç gitmedi ama hayata bir şekilde tutundum. Hâlâ merdiven temizliğine gidiyorum, çocuklarıma ben bakıyorum.’

Yeni mezun gıda mühendisi Güneş, 1 buçuk yıllık işsizliğinde hayatta kalmak için geliştirdiği ‘taktikleri’ anlatıyor ve soruyor: Kafeste düşlemek yeter mi?

19 Nisan’da Evrensel Gazetesinde işsizliğin “bedellerini” anlatmıştı Nergis. Günübirlik işler yaparak kızına bakmaya çalışan Nergis’in şimdi güvenceli bir işi var. Nergis, duygularını anlatıyor.

‘Patronlar bile sendikalar kurup örgütlenirken işçilerin sendikalı olmaktan çekinmemesi gerekir. İşçilerin de kazanımı örgütlü olmaktan, bir arada olmaktan geçer.’

Tabii kocaman saraylarda oturanlar açın halini bilmez. Benim evim kadar yemek masaları olanlar halimizi anlamaz. Bizim soframıza üç tabak zor sığarken o kocaman masalara ne koyarlar acaba…

Esenyalı’dan Fatima ‘ben yaptım, oldu’ kararlarına dair düşüncelerini Ekmek ve Gül okurlarıyla paylaşıyor.

Bir iş görüşmesi anısı, hâlâ ‘erkek mesleği’ diye düşünülen mesleklerde kadınların ayakta kalma çabasını, önlerin konana engelleri, dayatılan düşük ücretleri ortaya seriyor.

Muktedirlere her şey serbest bizlere her şey yasak! İşçi emekçi sınıfının mücadele günü olan 1 Mayıs yasak ama çalışırken ölmek serbest…

Diş hekimi Gamze Burcu Gül’den 1 Mayıs mektubu: ‘Emeğin bayramını yeniden meydanlarda kutlayacağımız sağlıklı günlerin özlemiyle Yaşasın 1 Mayıs!’

Kuaför Nesrin, 3 hafta tam kapanmanın ardından günlük kazançla yaşayanların sözlerini aktarıyor: ‘Yahu tavuğu bile kümese kapatırken önüne yem koyarsın, bize ne yiyeceksin diye soran yok.’

‘Bu dünyayı biz kadınlar değiştireceğiz. Bizler mücadeleci kadınlarız. Kendimiz ve gelecek nesillerimiz için yapmalıyız. Mücadelelerimiz için birlik olalım çünkü yan yana birlikte daha güçlüyüz.’

29 yıldır ebe olan bir sağlık emekçisi, 29 yıl içerisinde hastanenin eksiklerini doldurmak için ebelik dışında yapmak zorunda kaldığı görevleri Ebeler Haftası vesilesiyle anlatıyor.

"İşten atmak yasak deyip Kod 29 ile binlerce kişinin işsiz kalmasına yol açan iktidar ile sizi ücretsiz izin ile tehdit eden patronun dili aynı."