DİRENİŞİMİZ 33 GÜNÜ. Biz SİBAŞ işçileriyiz. Çoğunluğu bayanların oluşturduğu uzun yıllardır emek veren ve sendikaya üye oluncaya kadar işi olan insanlardık. Güzel ülkemde emeğin değeri ne kadar düşük değil mi? Çalış çabala hastalık sahibi ol. Yeri gelir hastalık sahibi olursun, yeri gelir kolunu kaybedersin, yeri gelir canını kaybedersin. Ama azıcık hakkını ara senin bu kadar fedakarlık yaptığın yerde cebini düşünen patron hop hemen kapının önüne koyar emekçiyi. Çok yazık . Bizim patronumuz Suat Zeytinoglu bizlere emek vermiş, iş vermiş ama bizler ona nankörlük yapmışız, iftira atmışız. Çünkü o bizi makineleşmeye gittiği için işten çıkarmış. Çok merak ediyorum bu makineler gelince neden yazın işe giren işçiyi değil de bütün usta elemanları çıkarttı, neden çıkan elemanların yerine iki katı taşeron eleman aldı, aklımda deli sorular..?? Neyse emek konusuna gelince emeği biz verdik. Bizler fabrikanın olduğu köyde yaşadığımiz için haftada beş kez vardiya değiştirdiğimiz oluyordu. Dengemiz bozuluyordu. Köylüyüz diye yağmur çamur yaya gelip gidiyorduk işe. Kükürt, asit ve acı kokunun içinde havalandırma olmadan yıllarca çalıştık ciğerlerimiz çürüdü. Şimdi soruyorum hangimiz emek verdi? Hangimiz nankör?