Seslenişi yazılmış,  

“Canım”

Ne olduysa o ara!

Aceleyle

Buruşturulmuş sayfada,

Bir tek bu sözcük kalmış.

Ezilip yoğuruldukça kâğıt,

Solgun, narin bir elin içinde,

Bomboş yaprağın orasına burasına çarpmış, çoğalmış...

Çoğaldıkça bozulmuş,

Eğri büğrü, yamuk yumuk,

Mürekkep bulaşığı gölgeler,

Katmer katmer yankılanmış…

Yankılandıkça genişlemiş, büyümüş, yayılmış.

Caaanımm, caanııııımm…

Anlaşılan,

Kadın korkuya kapılmış,

Sayfanın üstüne kapatmış avucunu.

İzi çıkmış kâğıda,

Teri,

Bembeyaz elinin,

Grimsi kara.

Mektubu aslında,

Yazmış daha önceden,

Geceler boyunca,

Defalarca.

İkinci satıra,

 “Seni nasıl özledim bilemezsin”

Diyecekmiş.

Bu cümle gelişini çabuklaştırabilir diye hesaplamış.

Güya!

Dememiş.

Özlemden bahsedecek zaman değilmiş artık.

Kalbinin gümbürtüsü, mektubun sesiyle birleşip,

Kulağına giderseymiş ya!

Adam salonda,

Televizyon seyrediyormuş o dakikalarda.

Boş şişeler sehpada.

Bu defa,

Sadece,

 “Bir an önce gel! Artık dayanamıyorum!”

Yazacakmış.

Bu kadar!

Çok kısa bir mektup olacakmış bu sefer,

Daha öncekiler gibi uzun uzun,

Anlatmayacakmış.

Sonra…

O sıra işte,

Ne olduysa, o sıra olmuş.

Atmış kalemi elinden.

Tutmuş mektubu,

Bir iyice buruşturmuş.

Sımsıkı kapalı avucunun içinden,

İncecik çığlıklara benzer,

Birtakım sesler yükseliyormuş.

ÖYKÜNÜN YAZARI ÇİĞDEM ÖZERDOĞAN KİMDİR?
1966 doğumlu. Elektronik mühendisi. Bir kamu kurumundan emekli. Ankara’da yaşıyor.