Sevgili kız kardeşlerim,

Bu mektubu hastanenin arka bahçesinde, öğle molamda yazıyorum. İşi bırakıp da iki kelimeyi bir araya getirmek zor oluyor bazen. Temizlik personelinin soyunma odasında beş kadınız. Hepimiz farklı servislerde çalışıyoruz ama hepimizin içinde aynı yara var: Ayşe Tokyaz’ın valize sığdırılmış genç bedeni. Ayşe’nin kanı hâlâ yerde… Biz yerleri her gün paspaslıyoruz ama bu kanı silemiyoruz! Çünkü bu kan sadece Ayşe'nin değil, hepimizin yarasından damlıyor. 22 yaşında bir genç kız. Ben temizlik işçisiyim. Bu hastanede tuvaletlerden en ağır enfeksiyonlu servislere kadar her yeri temizliyorum. Ama kim temizleyecek bu erkek şiddetini?

Biz temizlik personeliyiz, hemşireyiz, güvenlikçiyiz, laboratuvardayız ama artık hep birlikteyiz. Çünkü hepimizin içinde bir Ayşe yatıyor.

Biz kadın işçiler bu dünyada zaten en alttayız. Sabah ezanıyla uyanır, çocukları alelacele okula yollar, servise yetişiriz. Gün boyu kirin, kanın, salgının içinde çalışır sonra evde de yemek, temizlik, çamaşır derken geceye yetişiriz. Bu yorgunluk yetmezmiş gibi, bir de kadın olduğumuz için yaşadığımız korku var. Hepsi iç içe. Biz işçiler her gün dişimizle tırnağımızla hayatı döndürüyoruz ama söz konusu kadınların hayatı olunca kimse dönüp bakmıyor. Bu mu bizim kaderimiz? Ben kaderime razı değilim. Bu düzene, bu sessizliğe razı değilim!

Biz kadınlar birbirimize sahip çıkmazsak, kimse bize sahip çıkmayacak. Biz sadece yerleri değil, bu pis düzeni de temizlemek istiyoruz. Ayşe için, Esra için, Zeynep için, kendimiz için… Bu mektubu okuyan her kadın bilsin: Ayşe’nin valize konan bedeni, bizim suskunluğumuza değil; isyanımıza dönüşmeli. O valizden korku değil, öfke çıkmalı. Biz artık susmayacağız. Korkmayacağız. Mücadele edeceğiz. Çünkü yaşamak istiyoruz. Çünkü yaşamak hakkımız. Ayşe unutulmayacak. Dayanışmayla, öfkeyle, gözyaşıyla…

Fotoğraf: DHA