Ben Tuzla’da bir kimya fabrikasında çalışıyorum. Bu mektubu yazarken bile ellerim titriyor çünkü daha yeni altı işçi kız kardeşimizi kaybettik. Kimisi hâlâ çocuk kimisi emekli bile olamamış... Yaşanan bu iş cinayetinin suçlusu, sorumlusu kim diye merak edenlere söyleyeyim: sermaye ve devlet sorumlu.

Bir sürü şikayete rağmen önlem alınmamasına, bu ihmaller zincirine, bu kadar görmezden gelmeye ne denilebilir başka?! Biz işçiler makine başında ölmek istemiyoruz. Devletlerin patrona verdiği yasal haklar yüzünden patronlar bu kadar rahat fabrikalarda at koşturabiliyor.

Bu ülkede kadın olmanın zorluklarını yaşıyoruz hepimiz. Kötü koşullar ve düşük ücretlere, mobbinge, baskıya rağmen kadınlar çalışıyor. Maaşlarımız yan gelir olarak görülüyor, kadroya alınmıyoruz. Kadınlar için ne ev güvenli ne sokak ne fabrika... Çünkü örgütlü değiliz. Her birimizi makine başında iş kazası ya da evde şiddet uygulayan eşi bekliyor. Ben de olayın olduğu gün işteydim ve o kadar normalleşmiş ki... Çünkü işçi de biliyor devlet ve patron yan yana, omuz omuza. Bizim de birbirimizden başka kimsemiz olmadığını biliyoruz. Aynı makinede birbirimizden başka güveneceğimiz kimse de yok. Ya mücadele edeceğiz ya da iş kazasıyla hayatımızı kaybedeceğiz.

Fotoğraf: DHA