'Toplumdaki homofobiyi yenmek için beraber mücadele etmek, her zorluğunda destek olabileceğinizi söylemek varken ilk işiniz LGBTİ bir bireyi kendi gibi yaşamaktan vazgeçirmeye çalışmak mı olur?'

Sağlık çalışanları için kreşler, hemşire kadınlar için lojmanlar, kamp alanları... Birçok kamu emekçisinin hayalini kurduğu bu haklar yakın geçmişe kadar vardı. O halde ne bu umutsuzluk, olmazcılık?

Tek adam yönetimi haklarımızı bazen usul usul bazen bağıra çağıra elimizden çalarken mücadele rotamıza notalar ekleyip yolumuza devam edelim. Haydi bir şarkı da senden!

‘8 Mart’ta bu karanlık düzeni yıkacaklar perdeyi aralayıp, gücümüzü birliğe çevirip karşılarında duralım.’

Sevgi ve özlemle anıyoruz...

Ankara Etimesgut’ta kadınlar pandemiyle ağırlaşan ekonomik koşullara eğitimdeki korkunç tablo eklenince büyük sorunlarla karşı karşıya kalmış. Çare ise elde avuçta ne varsa elden çıkarmakta bulunmuş.

Mevsimler geçse de biz hakkımızı aramaktan vazgeçmedik, vazgeçmeyeceğiz de. Sonbahar geçti, kış geçti, şimdi ilkbahardayız. Mücadelemize devam ediyoruz…

Bu buluşmanın notları önce bize giydirilen 'makbul kadınlık' elbisesinden soyuyor bizi, sonra elbirliğiyle yeni, ferah, çiçekli bir elbise biçiyor...

Göremediğimiz Tüm Işıklar, bugün de görmezden geldiğimiz, duymadığımız veya anlamadığımız pek çok şeyin metaforu haline geliyor.

Yaşamak için, eşitlik için, şiddetsiz bir yaşam için müttefiklerimiz var.

Hak arama mücadeleleri devam ederken bundan bir haber olan işçilerin de bu umut ışığını yakan sınıf kardeşlerinin mücadelesinden öğrenmeleri gerekiyor.

Nejla yaşamı ve hayalleri kâr ve rant uğruna çalınan kadınlardan yalnızca biri. Bir yandan hurdacılık yaparken bir yandan toplumda, ailede yaşadığı tüm sorunları göğüslemeye çalışıyor.

İngiltere’de çocuk bakımı masrafı emekçi ailelerin ücretlerinin 7 katı.

“Evlilik programlarından sıkılmışken her gün kan revan olayların içinde bulduk kendimizi.”

Fabrikada temiz içme suyu talebiyle başlayan birleşme, sendikal örgütlenme mücadelesine dönüşüyor...

Biz Antep’te şiddete karşı neler yapabileceğimizi, nasıl bir araya geleceğimizi konuşurken 2 kadın daha öldürüldü.

Aliağa Belediyesi’ndeki işçi kıyımına karşı direnen 187 işçinin en neşelisi Menşure... Hayatı, zorluklara göğüs gererek, neşesini hiç yitirmeyerek yaşamayı öğrenmiş bir kadın o...

Her gün gelen zamlara karşı ses çıkarmalıyız. Bizlere bunu reva görenlere karşı yan yana gelip örgütlenmekten başka çaremiz yok. Patrona karşı sendikanın biz işçilerin yanında durmasını sağlamalıyız.

‘Hayat sadece karın doyurmak değil bana göre. Dışarıda okuyan çocuğumu görmeye gidemiyorsam, evladımı sadece okul tatilinde geldiğinde, yılda iki sefer görebiliyorsam bu hayat değil!’

İzmir’de bir hastane, hastanede personel dinlenme odası… Kadın işçilerin sohbeti yine geçim derdi. Derdi de o derdin dermanını da konuşuyor kadınlar…