Federal Mogul fabrikasında işten çıkarılan, sendika genel kurul delegeliği için seçilen Nagihan şimdi de şube başkanlığına aday! İşte Nagihan’ın hikayesi…

Bir taraftan işçi direnişi içinde gelişen bilinci, diğer taraftan hayatın getirdiği çeşitli yükleri omuzlamanın olgunluğu ile daha güçlü bir kadın haline gelmiş Nazlı.

Ayşe bir işçi disipliniyle gelip gidiyor alana. “Hakkımızı alana kadar bitmeyecek nöbetimiz” sözünü pelesenk etmiş diline.

Yaşamını baştan yazan Sevgi: Ben yaşamak istiyorum. Özgür olmak istiyorum. Bu zamana kadar hem baba evinde hem koca evinde hep dayak yedim artık böyle bir hayatı istemiyorum.

Şiddetten kaçmaya çalışırken güvencesiz çalışmaya tutulan Gül’ün hikayesi, kadınların mahkum edilmeye çalışıldıkları yaşamın sistematikliğini ortaya koyuyor.

Sivas’ta yaşayan 47 yaşındaki Şahset Kurugöl 8 ay önce devraldığı kıraathaneyi işletiyor, ama ne zorluklarla! Önyargıların yanı sıra bir de ekonomik zorluklara göğüs germeye çalışıyor.

15 yıldır otomobil lastiği tamir eden Mümine Gökçe ‘Keşke daha önce başlasaydım bu işe’ diyor. ‘Kadınsın, nasıl yapacaksın’ sözlerine karşılık da ‘Kadınlar her işi rahatlıkla yapar’ karşılığı veriyor.

‘Ben et yemeği çıkınca ya da sütlaç çıkınca paketleyip ya da ekmeğin içine koyarak eve götürüp kardeşlerime yediriyorum. Bu bana çok dokunuyor.’

Küçük yaştan itibaren yoksulluğa ve şiddete maruz kalan Türkan bugün hayata bağlı, güçlü, ayakları üzerinde duran bir kadın olarak çıkıyor karşımıza.

25 yıllık işçi Gülsel her sektörde çalışmış. Sendikalaşma deneyimi de yaşamış, baskının en ağırını da. Onu en çok verdiği emeğin değer görmemesi öfkelendiriyor. Tek amacı var; haklarıyla çalışmak!

25 Kasım bildirisi dağıtırken, bildiri alan Hatice abla anlatıyor Gülizar’ın neresinden tutsan şiddete dokunduğun hikayesini. Gülizar’ın hikayesi içimizi yakıyor ama en çok da öfkemizi biliyor.

Çoğumuz özellikle göç sürecindeki kadınları, 'gurbet'le 'vatan' arasında gidiş gelişleri, Almanya'ya alışamamaları, dil bilmezlikleri, acıları, hasretleriyle tanırız. Ama bu iki kadın öyle değil...

Kötü çalışma koşullarına, baskıya karşı sendikalaşma mücadelesi veren Gülay çok engelle karşılaşmış. Bir gün bile ‘of’ demeden verdiği mücadelesi sayesinde şimdi sendikalı bir işçi o.

‘En önemlisi de ne biliyor musun? Ben hayatımda ilk kez hakkımı aramak için bir şey yaptım. Bahçeye çıktığımda o arkadaşları gördüğümde, hele de bir kadın olarak nasıl güçlü hissettim bilemezsin.’

Pandemi, Otobüs hostesi İa’nın yaşamını da etkiledi. Batum ve Türkiye arası otobüs hostesliği yapan İa, insanca çalışmak ve yaşamak için birlikte mücadelenin önemini vurguladı.

37 yıldır soğuk demir atölyesinde demire şekil veren Gülizar Camcı: ‘Çocuklarımı üniversitede, burada alın teriyle demir döverek okuttum.’

Kilitli kapılar ardında çocuklarını yalnız bırakmak zorunda kalan annelerin, güvenceli işi elinden alındığında mutsuz evliliğine geri döndürülmek zorunda bırakılan kadınların hikayesi: Müjde...

Kendi emeğini ekonomik özgürlüğüne dönüştürmeyi başarır. Artık minnetsiz, başı dik, varlığını her ortamda haktan adaletten yana hissettiren direngen bir kadın olmuştur. İyi ki tanımışız seni Muzaffer…

Pandemi ve işsizlikle birlikte İstanbul’daki yaşamlarını bırakıp Artvin’e göçen Neziha ve ailesinin, çay toplamayı bilmezken çay toplayarak yaşamlarını devam ettirme mücadelesini okuyacaksınız.

13 yaşından beri tekstil işçisi Aliye, yokluğa, şiddete, sıkışmışlığa, ümitsizliğe katlanmamayı seçen bir kadın. Şimdi kursağında bırakılan hayalleri gerçekleştiriyor. Dayanışma ise en büyük dayanağı…