Merhaba Ekmek ve Gül okuyucuları. Ben Tunceli'nin Pertek ilçesinde yaşıyorum. Dört kardeşiz. Babamı küçük yaşta kaybettikten sonra yaşam mücadelem başladı. Çocuk yaşta İstanbul'a dayımın yanına gittim ve tekstilde işe başladım. Ortacılık, kesim, makinacı derken usta oldum. Altı yıl çalıştım aileme destek olmak için. Annemin okuma yazması yoktu, bu durum farklı sorumluluklar da yüklüyordu üstüme. Sonra evlendim, o evlilikten bir oğlum oldu. Adını Umut koydum, o benim umudum, gücüm olacaktı. Evliliğim bittikten sonra yolum memlekete düştü, orada yaşamaya başladım. Pertek küçük bir ilçe, iş bulma olanağınız neredeyse yok. Çocuğum ve kendim için mücadele etmeye devam etmem, bunun için de iş bulmam gerekiyordu. İş arama sürecinde Pertek'te tekstil fabrikası açılacağını duyunca çok sevindim çünkü bildiğim bir işti ve geçinmek için çalışmam gerekiyordu.

İş zahmetli olduğu kadar adaletsizdi

Pertek'te başladım çalışmaya. Daha sonra, “Peri Tekstil Dersim merkeze taşınacak, servis vereceğiz. Gelmek isteyen gelebilir” dendi ve biz de gidip gelmeye başladık. Sabah 7 olmadan evden çıkıyor akşam 8’de evde oluyorduk. Bütün günümüz iş ve yol arasında geçiyordu, evi artık otel gibi kullanmaya başladık. Çocuklarımıza yeterince zaman ayıramıyorduk bile. Yıllar geçtikçe işin rengi değişmeye başladı. İş sadece zahmetli değildi, adaletsizdi. İş yerinde mobbinge maruz kalıyorduk sürekli. İzin kullanmak istediğimizde hem günlük yevmiyemiz hem de sigortamızı kesiyorlardı. Senelik izinlerimizi vermiyorlar, hakkımızı istediğimizde ise kapıyı gösteriyorlardı. Mesailer çoğu zaman yasal çerçevede ödenmedi Peri Tekstil’de.

İş olanağı olmadığı için sustuk

Orada çalışmak çoğu zaman haksızlığa boyun eğmekti. Hele bir de kadınsan ve çalışmaya ihtiyacın varsa daha fazla baskı yapılıyordu çünkü bölgede iş bulmak kolay değildi. Ama serviste iki kişi arasında yaşanan bir olayı, patronun 17 kişiye mal etmesi patlama noktamız oldu. Sonrası sendikayla tanıştık. BİRTEK-SEN'le birlikte mücadele edersek kazanırız ve bu zulme bir son veririz dedik. Patron anayasal hakkımız olan sendikamızı “illegal örgüt” diye tanıttı. “Sendikayı tanımam, sendikalı işçi çalıştırmam” diyerek zulmü devam ettiriyor. Ama unuttuğu bir şey var: Senin zulmünün, baskının karşısında kadınlar mücadele ediyor. Kadınlar isterse her şeyi değiştirir. İlk defa Pertek ilçesinde yaşayan kadınlar grev yapıyor. Bu bizlerin başarısı.

Keşke sendikayı beş yıl önce tanımış olsaydık. O zaman bu kadar baskıyı yaşamak zorunda kalmazdık. Şimdi derme çatma yaptığımız çadırda direniyoruz. Beş yıl beraber gidip geldiğimiz arkadaşlarımızla yabancı gibiydik, şimdi ise aynı talepler için bir arada ekmeğimizi paylaşıyoruz. Kadınlar direne direne kazanacak!

Fotoğraf: Evrensel