Biz kadın işçiler için İstanbul’da yaşamak daha fazla zor. İş yerinde yaşanan mobbingler, aile içi hiyerarşinin tahakkümü altında ezilmek, tek başına yaşayan bir kadınsan bunun getirdiği toplumsal zorbalıklar...

Birkaç sene öncesine kadar ekonomik gücünü eline alınca bazı durumlar biraz daha tolere edilebiliyordu. Ama günümüzde yüksek enflasyon ve ücretlerimizin erimesi ile hayat pahalılığı altında eziliyoruz. Esenyurt Belediyesinde çalışan bekar bir kadın olarak ne yazık ki ekonomik bağımsızlığımı tamamen elime alamadım. Esenyurt’ta bir kadın olarak güvenli alanı sağlamak çok zorken ekonomik olarak da her şey daha da ağırlaşmaya başladı. Eylül ayında kabul edilen ek bütçe onayıyla sosyal haklarımızla beraber ücretlerimiz 19 bin 200 lira oldu. Esenyurt’ta ortalama bir ev kirasının 11-12 bin liradan aşağı olmadığını ele alırsak bu ücretle bekar bir kadın emekçinin bile kendi hayatını idame ettirmesi çok zor.

Kadınların temel hijyen ve sağlık harcamalarının fahiş fiyatlarda olduğunu da göz önüne alırsak, beslenme ve barınma gibi en temel ihtiyaçlarımızı bile yeterince karşılayamıyoruz. Belediye çalışanı birçok kadın arkadaşımız eşlerinin ya da anne-babalarının desteğini almak zorunda kalıyorlar. Üstüne bir de koşullarımız her geçen gün ağırlaşırken, Hizmet-İş Sendikasının kendisine sorun çıkarmayacağını düşündüğü temsilcileri işçilerin iradesini hiçe sayarak ataması da cabası. Aylık 700-800 lira aidat ödediğimiz sendikanın haklarımızı hiçbir şekilde gözetmemesi ve ses çıkarmaması, üyeleri arasında ayrım yapması bizleri maalesef daha da çaresiz hissettiriyor. Belediye işçileri olarak insanca yaşam ve çalışma taleplerimiz etrafında daha fazla yan yana gelmeye ve hep birlikte hareket etmeye ihtiyacımız var.

Fotoğraf: Ekmek ve Gül