Söze nereden başlayacağımı bilmiyorum. Hayatımızı allak bullak eden pandemi, zar zor geçindiğimiz ekonomi biz kadınların hayatını daha da çekilmez bir hale soktu. Bir daha asla çalışmam dediğim ev işlerine gitmek zorunda kaldım. Bir cam fabrikasında 8 aydır çalışıyordum. Pandemiyi fırsat bilen patron az kişi ile çok iş yapma niyeti ile bizleri izne çıkardı. Gerekçesi de hazır; pandemiden dolayı izne çıkarıyormuş. İşten çıkarmıyormuş. Keşke çıkarsaydı. Bir de “Devletten para alırsınız, ödenek alacaksınız” dedi, ne ödenek aldık ne de para. Yaklaşık 4 aydır evdeyim. Sebep de yasa çıkmadan önce orada çalışmamız gerekiyormuş. Yani Nisan’da çıkan yasa beni kapsamıyormuş.

Esnek, kuralsız, sigortasız günlük yevmiyeci olarak iş buldukça bazen haftada bir, bazen 15 günde bir ağır çalışma koşullarında evlere temizliğe gidiyorum. Bir haftada kirlettikleri evlerin bir günde temizlenmesini istiyorlar, paraya gelince çokmuş o kadar veremezlermiş. “Şunu da yapsaydın, 1saat daha kalsaydın ütüyü bitirseydin” diyorlar. Sen yorulmuşsun, evine gidecekmişsin, çocuğun, ailen seni evde bekliyormuş, hiç umurunda olamaz; sadece onların işleri yapılsın. Zam istediğinde “Ben veremem işine gelirse.”

Hükümet ne biz işçilere ne de kadınlara bir bütçe verdi. Açıkladığı her paket patronlara teşvik olarak döndü. Onlar paralarına para katarken biz emekçilerin ekmeği her geçen gün küçüldü. Biz kadınlar hakkımız olanı istemezsek onlar vermeyecekler. Anneler olarak çocuklarımız için daha iyi bir gelecek için birleşmeliyiz. Mücadele etmeliyiz. Kadınlar el ele verecek dünya değişecek.