Günümüz asgari ücreti ile yalnız bir kadın çalışan olarak yapabildiğim tek şey kira ve fatura ödemek. O da faturalara kiradan para kalırsa... Buna yaşamak diyen hükümetin ya da patron kesiminin sadece bir aylığına yerime geçip benim yaşadığım koşullarda yaşamasını istiyorum.

Hayat sadece barınmak demek değil; ne yiyip içeceğiz? Aç kaldık, bir ekmeğe muhtaç olduk. İnanın çok daha iyi günlerimiz oldu. Yaşam standardı diye bir şey kalmadı, fakir bile değiliz. Çalışan genç ve orta yaşlı kesim sosyalleşmek adına hiçbir şey yapamaz hale geldi. Gençlerimiz parasızlıktan intihar ediyor. Okuyamıyor çocuklar, çalışmaya mahkum oluyor ve iş yerlerinde yüzlerce çocuk işçi iş kazasından dolayı ölüyor, yaralanıyor. Bunun suçlusu kimler söyler misiniz?

Nereye yetişecek bu verilen asgari ücret; çocuğun okuluna mı, kiraya mı, faturaya mı? Bu asgari ücretle yemek mi alsın, giyinsin mi, gezsin mi? Bu neyin adaleti? Bazıları kesesini doldururken bazılarını açlık ve sefaletle terbiye edemez. Birileri torununun torununa servet bırakırken, benim yoksul halkım çocuklarını orada burada çalıştırarak aile gelirine katkı sağlamaya zorlanamaz. Herkes bir ses ve tek bir yürek olup bu işkenceye dur demeli yoksa bu daha iyi günlerimiz gibi geliyor. Oysa yeniyi inşa etmemiz hiç de öyle sandığımız kadar zor değil, yeter ki isteyelim.

Fotoğraf: Damla Kırmızıtaş/Evrensel