Bir kadın olarak hayatın zorluklarıyla baş etmesi çok zor. Çünkü kadın manevi olarak yıpranırken, maddi olarak da yaşaması zorlaşıyor.

Ben asgari ücretle çalışan bir işçiyim. Bakmakla yükümlü olduğum annem, kardeşim ve oğlum var. Antep’te 5’inci organizede bir çuval fabrikasında çalışmaktayım. Çocuğumun okul masraflarına, ev kirasına, elektrik ve su faturasına yetişemediğim için kardeşim okulu bırakmak zorunda kaldı. Ailecek gidip bir restorantta yemek yeme şansımız yok.

Yaşam savaşı verirken sağlığımız da elden gidiyor. Muayene parası, ilaç parası derken asgari ücret yetmiyor. Market alışverişinde bile poşet parası ödeyeceğiz artık. Ben astım hastası bir işçiyim, daha büyük sağlık sorunum olsa ailem ne yapardı bilmiyorum. Kendimle alakalı umutlarım, yarınlarım yok. Bari çocuğumla, kardeşimin umutları olsun diye uğraşıyorum. Hep komşuların verdiği elbiseleri giyiyoruz, kömür parası 1600 lira olursa salça 100 lira olursa ben bu aileyi nasıl geçindireceğim bilmiyorum. Ben ve kardeşim okuyamadık ama çocuğumu okutmak istiyorum. Asgari ücretin bir ailenin insanca yaşam standartlarına göre olmasını istiyorum. Kadın işçi olarak kıdem tazminatıma karışılmamasını istiyorum. Çünkü eğer işsiz kalırsam alacağım kıdem tazminatı yeni bir iş bulana kadar en azından çocuğumun güvencesidir. Suriyeli vatandaşların bir kısmı bazı haklardan yararlanıyor. Bütün insanlar her tür haktan yararlansın istiyorum. Hükümet sesimizi duysun, biz emekçiler insanca yaşamak istiyoruz. Hayattan beklenilerimi ve umut etmeyi istiyorum.

Saygılarımla