Kayseri Organize Sanayi Bölgesi'nde bulunan Kumtel fabrikasında on yılı aşkındır çalışan bir işçiyim. MESS kapsamına girmesek bile bu durumun bizi etkileyeceğinin farkındayım. Bu sürecin patronların ve patron sendikalarının yararına sonuçlanacağını bile bile sürecin nasıl sonuçlanacağının ve ağır yükler altında ezilecek olan biz işçiler için neler getireceğini merak ve korku içerisinde bekliyorum.

Biraz da kendi yaşadığımız sorunlara değinmek istiyorum. Bizim maaşımız 30 bin lira ama bugüne kadar maaşımı asla tam görmedim. Ek zam sürecine dair sendikamız bizlere asla bilgi vermedi. Özçelik İş Sendikası zaten arkamızda durmuyor. Geçen süreçte aldığımız zammı size söylemek istiyorum: Yüzde 2 zam aldık. Şaka gibi bir rakam olduğunun bizler farkındayız.

Buna dair sorular sorduğumuz zaman ise Kayseri’de en düşük zammı bizlerin aldığını gülerek söylüyorlar. Aynı zamanda performansa bağlı prim gibi bir uygulama çıkarttılar. Örneğin, raporsuz bir ay çalışan, bandına vaktinde geçen, ustasının yanlışına karşı gelmeyen ve tutanaksız bir ay geçiren işçiler yüzdelik olarak belli bir sayının üstüne çıkarsa 5 bin lira kadar bir prim alacakları söyleniyor. Yeni işe giren genç işçiler işe alım esnasında bu prim ile maaşının daha yüksek olacağını düşünürken asla tam maaşını görmeyen, yıllardır çalışan işçiler gerçeği biliyor.

İşçiler iş bıraktı

Biz işçiler kendi aramızda fazlasıyla konuşuyoruz. Daha geçen gün presshane bölümü işçileri iş bırakarak bir eylem yaptılar ve dışarı çıktılar. Her zaman olduğu gibi patron çıkarak işçileri ikna etti ve maaşlarda iyileştirmelerin olacağını söyledi. Bir ay bekledik maaşlarda değişiklik olacak mı diye ama bir kuruş değişim olmamıştı. Hatta iş bırakan bölümdekileri işçiler çok daha düşük maaş almışlardı, o ay bizlere verilen vaatler asla yerine getirilmedi. Sendikamızın arkamızda durması, bizlere “Haydi iş bırakıyoruz, bantları durduruyoruz” demesi gerekirken bizler yüzde 2 zamma mecbur kalmaya devam ediyoruz.

Kadın işçilere tuvalet baskısı

Biraz da özellikle kadın işçilerin yaşadığı sorunları dile getirmek istiyorum. Çalışma koşulları zaten çok zor; sıcak, havasız bir ortamda çalışıyoruz. O yüzden su tüketimimiz fazla oluyor, tuvalete gittiğimiz için azarlanıyoruz. Regl olduğumuz günlerde çalıştığımız bölümün ustaları “Bugün kaç defa tuvalete gittin?” diye soruyor. Üç kez beş kez ne fark eder ki? İhtiyacımız ne ise o kadar gidiyoruz. “Ben bir kadınım neden bu kadar çok tuvalete gittiğimi sorguluyorsun” dediğimizde ise “Cevap verme” deniyor. Regl dönemleri dahil kadınların, yüzlerce kişinin çalıştığı ortamda kişisel hijyenine dikkat etmesi zaten çok zorken saatlerce bant başından ayrılmamamız için ellerinden geleni yapıyorlar.

Çok bir şey istemiyoruz

Hepimizin çocukları var. Bir yıl boyunca küçük çocuğumu daha büyümemiş olan büyük çocuğuma emanet ederek işe gittim. Bu sorunu yaşayan sadece ben değilim, yüzlerce kadın işçinin çalıştığı bir yer burası. Evlatlarımız için endişe içindeyken bant başında patrona daha fazla parayı nasıl kazandırırız bunun baskısı içinde çalışıyoruz. 

Çok bir şey değil, insanca yaşayacak bir ücret, regl izni, doğum izinlerimizin daha rahat kullanmak ve çocuklarımız için kreş istiyoruz. Sadece biz değil, bütün kadın işçilerin istekleri benzer.

Son bir şey daha eklemek istiyorum. Geçen günlerde boyahanede çalışan bir kadın işçi, bir gün öncesinde bandındayken rahatsızlandığı için işe gelemeyeceğine söylediği ustasından “Öpeyim de geçsin kolunun ağrısı” cevabını aldı. Biz kadınlar sadece sokakta değil, evimizden daha çok vakit geçirdiğimiz iş yerlerimizde bile tacize ve baskıya maruz kalıyoruz. Her şeye rağmen kadın işçilerle el ele, kol kola olmayı; haksızlıklara karşı birbirimize sahip çıkmayı bilmeliyiz. 

Fotoğraf: Ekmek ve Gül