Biz ölüyoruz, ENTES patronu zenginleşiyor
Bedenlerimiz kaldırmıyor artık. Çocuklarımızı göremiyor, evliliklerimiz sonlanıyor, yaşadığımız depresyon nedeniyle intiharın eşiğine getirilmiş durumdayız.

Ben, Ümraniye Dudullu Organize Sanayi Bölgesinde ENTES Elektrikte çalışan bir kadın işçiyim. Benim gibi üç vardiya sistemiyle çalışan tüm kadın işçilerin sosyal hayatı biterken, kadınlar psikolojik sorunlarla da baş başa kalıyorlar. Hatta yemek yapılmadı, çocukların bakımı eksik kaldı diye şiddete bile maruz kalıyorlar. Ben de iki kez tokat ve tekme yedim.

Çalışmak zorunda olan bir kadınım, eşim de bunu çok iyi biliyor, çünkü kendisi işsiz. Aylardır iş bulamadı. Bir lokantada garsonluk yapıyordu. İşyeri paket servise dönünce ve yeterince iş yapamayınca işsiz kaldı. Tüm psikolojisi bozuldu. Sinirini benden ve çocuklarımdan çıkarıyor. Boşanma noktasına geldik. “Ne haliniz varsa görün” denilirse sonuç bu olur. İşsizlik sigortası yok, sosyal güvence yok, iş yok, devletten hiçbir destek yok.

BU AĞIR YÜKÜ BEDENLERİMİZ KALDIRMIYOR ARTIK

Fabrikada yaklaşık 350 işçi çalışıyor. Sürekli kâr eden bir fabrika ama bizim ücretlerimizde artış olmuyor, çalışma koşullarımızda, sosyal haklarımızda bir düzelme olmuyor. Asgari ücretle yaşamamak için örgütlü olmamız gerekiyor. Biz şimdi bunun gayreti içindeyiz, epey yol aldık. Salgın hastalık yokmuş gibi iç içe dip dibe çalışıyoruz. Bindiğimiz servislerden, yemekhanede yemek yiyişimize kadar alınan ciddi bir önlem yok. Patron “Para gelsin yeter” diyor, biz ise işsiz kalmayalım diye ses çıkarmıyoruz, olan bize oluyor. İşçi sağlığı ve iş güvenliği tedbirleri yok. Her şey göstermelik. Ek zam talep etmek kapıya konulmak anlamına geliyor. Salgınla mücadele uyduruk maskelerle, uyduruk dezenfektanlarla olmaz. 18 kişilik servislere aynı biçimde biniyor, bantlarda ve bölümlerde iç içe çalışıyoruz, ne tedbiri! Arkadaşlarımız ölümden döndü. İşsizlik sopasını sallamak, kapıyı göstermek, en ufak bir itirazda tehditlere maruz kalmak şiddet, mobbing değil de nedir? Kadın işçiler olarak metal sektörünün bu ağır yükünü taşıyoruz. Bedenlerimiz kaldırmıyor artık. Çocuklarımızı göremiyor, evliliklerimiz sonlanıyor, yaşadığımız depresyon nedeniyle intiharın eşiğine getirilmiş durumdayız. Tek bir işçi yok ki borcu olmasın, icralık olmasın. Biz çalışalım ENTES Elektrik patronu zengin olsun, bizim de yuvamız yıkılsın, çocuklarımıza yabancı kalalım. Böyle bir dünyayı reddediyoruz.

Fotoğraf: Freepik

İlgili haberler
Fabrikada su içip tuvalete gitmeyelim diye sebille...

‘Sırf sık sık su içmeye gitmeyelim de tuvalete gitmeyelim diye sebilleri hepimizin uzağına koydular....

Bu kir sömürünün kiri

Adile Doğan, işçi kadınların ortaya saçılan devlet-mafya- sermaye düzenindeki kirli ilişkilerle ilgi...

Bu duvarı biz yıkacağız

Bize dayatılan, örümcek ağına bulanmış o duvarları bizim yıkmamız; bize açlığı, yoksulluğu reva göre...