Merhaba, ben Van’da çalışan bir sağlık emekçisiyim. Elimde bana iki beden büyük gelen eldivenlerim, ağzımda idareli kullanmaya mecbur bırakıldığım maskemle yazıyorum. Bir de takmam gereken gözlük var; onu ise daha önce kaç kişinin kullandığını dahi bilmediğim için takamıyorum. Korkuyorum! Neyse ki önlüğümü sevdim tek kullanımlık çünkü. Tüm dünyayı etkileyen ve bir ayı aşkın süredir de ülkemizde görülmeye başlanan Covid-19 pandemisi sebebi ile biz de düzensiz ve yoğun bir şekilde çalışmaya başladık. Ne yazık ki koruyucu ekipman yetersizliğinden dolayı işimizi korku ile icra ediyoruz. Sahada hasta ile ilk karşılaşanlar olarak yapılmasını beklediğimiz test bize hala yapılmış değil. El dezenfektanı kullanalım diyoruz onu bile bazen zor bulabiliyoruz. Yani kısacası kahraman ilan edildiğimiz şu günlerde yalnızca alkışlarla korunmamız bekleniyor. 

Yine de tek problemin malzeme eksikliği olmaması da düşündürüyor bizi. Az kişi ile çok iş yapılmasını isteyen hastane yönetimi, sayımız yetersiz olduğu halde böylesi bir dönemde dahi bize takviye eleman vermeyi gerekli duymadı. Birimimde ben dahil iki hemşire nöbet tutuyoruz. Nöbetler genelde 24 saat şeklinde tutuluyor. Birimiz serviste hasta bakarken öteki “Çocuk Covid triajı”na bakıyor. Yani gelmesi muhtemel olan acil bir hastada ya Covid triaj aksaklığa uğrayacak ya da gelen hastaya geç müdahale edilecek. Emin olduğum bir şey var o da eleman yetersizliğinden dolayı işlerin bir şekilde aksaklığa uğrayacağıdır. 24 saatlik nöbette dinlenemememiz, ayaklarımızın şişmesi, ruhsal olarak çöküntüde olmamız da cabası. Bu karmaşık sistemin düzeltilmesinin, sahada aktif çalışanlar olarak bizim de fikirlerimizin önemsenmesinin, eksik malzemelerin temin edilmesinin işimizi daha mutlu ve yeterli icra edebilmemiz açısından önemli olduğunu da belirtmek isterim. Dileğim, tüm bunların son bulması ve gözümüzü aydınlık yarınlara daha mutlu ve sağlıkla açabilmek.