Merhaba sevgili kadınlar, ben Yozgat’ın bir alevi köyünde yaşıyorum. 52 yaşımdayım. Buraya evlenip geldim. Gençliğimde Ankara’da kalmıştım, ağabeyim solcuların terziliğini yapardı. Eve gelip giderlerdi ben de ütülerini yapardım. Çok iyi insanlardı. Ben onlardan çok şey öğrendim. Ağabeyim anlatırdı, Necdet Adalı’nın asıldığında o da hapisteymiş. Çok üzülmüş. Çok gençlerdi, çok devrimcilerdi, biz onları koruyamadık. Şimdi Ankara’ya Sivas’a mitinglere, yürüyüşlere gidiyorum diye köyde arkamdan “Namussuz” diyenler var; çok konuşuyormuşum diye sevmezler beni. Ben gençliğimde Ankara’da çok şeyler gördüm. Keşke burada da öyle şeyler olsa. Ama onlar namussuz da dese sevmese de ben konuşurum. Ali (kocam) sevmez politikayı, ama bana karışmaz.

Üç çocuğumuz var. Üçünü de okuttuk. Büyük oğlan önce bankacılığa girdi, yapamadı. Sonra siyaset bilimleri okumaya başladı. Orayı sevdi. Köylüler kızdı bana, “Bankacı olaydı işsiz kalacak” diye. Çocuklar sevdiği işi yapsın, dedim. Kız da önce çocuk gelişiminde başladı, o da yok burada yapamayacağım dedi, o da siyaset bilimleri okumaya başladı. Seve seve okuyor. Küçük de meslek lisesinde; o nerede olsa çalışır, elinin emeğiyle geçinir. Her çocuk farklı, ben niye zorlayayım çocuğu orada oku diye. Çalışsınlar elleri ekmek tutsun yeter, sanki herkes okuduğu işi mi yapıyor!

Köye internet geldi iyi oldu. Televizyondan Youtube’dan başka başka haberler izliyorum. Benim Ali sevmez ben izlerim, Evrensel Web TV’yi de öğrendim, Ekmek ve Gül’ü de.

Alevi köyü burası, dedim ya, geldi cami yaptılar. Caminin bahçesine de çocuk parkı yaptılar çocuklar gitsin diye. Biz Sünni köyüne cemevi yapıyor muyuz? Ben karışık köyde büyüdüm, olmaz öyle ayrım. Ben çok konuşunca sevmiyorlar biliyorum, köyde konuşsam ne olacak ki, kimse anlamıyor. Olsun ben de çocuklarımı yetiştiriyorum.

Selam ediyorum size...