Malatya Doğanşehir ilçesine bağlı Dedeyazı köyünde demir madeni çıkartılıyor. Yaşam alanlarını, sağlıklarını, geleceklerini altüst eden madene karşı en önce kadınlar direniyor.

Metal işçisi kadınlar sözleşme için yapılan eylemlerde ön safta olmaktan mutlu. Ancak sendikanın fabrikada yaşadıkları günlük sorunlarda kendilerini yalnız bırakmasından şikâyetçi.

Sendikalaştıkları için işten atılan SİBAŞ işçilerinin evine misafir olduk. Gelin mücadelelerini, yaşadıklarını kendilerinden dinleyelim...

Deprem sonrası en çok göç alan illerden biri Ankara. Keçiören’den yazan bir eğitim emekçisi her yerde gündemin deprem olduğunu söylerken, bu yaraları nasıl saracağımızın da cevabını veriyor.

Bir yandan bu iktidardan kurtulmaya çalışırken, onu da aşan, gerekirse o reisle değil de bu reisle yürüyecek olan kapitalizmi de yıkma mücadelesi vermek gerek.

Bu sene üniversite sınavına hazırlanırken en çok hissettiği duygunun neden endişe olduğunu anlatıyor Kocaelili genç kadın.

'Sağlık kadar sağlık için verdiğim ücret(ler) de stresi tetikliyor.'

‘İnsanca yaşamak olsa... Gece vardiyası olmasa...’ diyor seçimi konuştuğumuz metal işçisi kadınlar. Daha başkaca talepleri de var.

Var olan aşılara ulaşmak da sağlıklı doğan bebeklerimizi toplumun bir parçası olarak sağlıklı büyütmek de yalnızca maddi imkansızlıklar içerisinden imkan doğurmaya çalışarak olabilecek şeyler değil.

‘Yıllar geçer, teknoloji gelişir, evler büyür küçülür, kadınlar işe girer çıkar, çocuklar büyür torunlar gelir ama akıllarda hep aynı soru döner durur...’

Yerel seçimlerde Dersim Ovacık Belediyesi Devrimci Güç Birliği Eş Başkan Adayı olan Serpil Argın, seçim dönemine ilişkin deneyimlerini paylaştı.

Güney Afrika’da büyük kapitalist işletmeler haline gelen çiftliklerde çalışan 200’ü aşkın kadın işçi, Cape Town’daki Keizergracht caddesinden Çalışma Bakanlığına bir yürüyüş gerçekleştirdi.

Samimi bir sohbetle yıkılan önyargılar, sorunun esas kaynağına dair tartışmanın açtığı parantezler, doğru olanı yanlış yerde aramamak için yapılan bir buluşmanın öğrettikleri...

4 Kasım 2015’te 82 yaşında kaybettik Gülten Akın’ı. Dört yıl geçti, bu dört yılda onun kaleminden alıp diline yerleştirdikleriyle nice kadın kendinden “içinden geldiği gibi bir kadın” inşa etti.

Kadıköy Belediye işçileri ile belediye arasındaki TİS süreci yeni yılda da devam ediyor. Arabuluculuk dönemi bitti ancak işveren sorunu çözmek bir yana, süreci uzatma yoluna devam ediyor.

‘Ülkemden çıkarak buraya geldiğim süreçte birçok yaşlı, genç, kadın öldü. Mezarları bile yok. Her ülkenin kolluk kuvvetleri, bize yapmadıklarını bırakmadılar. Biz bunu hak etmedik.’

Gemlik Yazaki fabrikasından işçiler başlattığımız Kız Kardeşlik Köprüsü kampanyasına katılıp ellerinden gelen tüm imkanlarla seferber oldular.

Bir tarafta temizlikçi, bir tarafta narkotik anne, bir tarafta ders yaptıran anne, bir taraftan da yetebilmek için kurslara giden anne… Peki tüm bunları sağlamakla yükümlü olanlar nerede, ne yapıyor?

Çadırkentte kendine yeni bir yaşam kurma mücadelesi veriyor Serap. Küslüklerin bittiği, dayanışmanın yeni bir hayat yeşerttiği çadırkentte, bir solukta anlatıyor zorluklarla dolu yaşamını...

Biliyoruz ki kadınlar baharlarını kendi elleriyle yaratacak. İnatla ektiğimiz tohumların çiçeğe durduğunu göreceksek eğer, bu; üzerimize atılmak istenen ölü toprağını tırnaklarımızla kazıyarak olacak…