Mutluluk, huzur nedir bilmeden, pişmanlıklarla yaşadım 39 yaşıma kadar. Çalışan bir annenin en büyük kızı olmanın sıkıntısını çektim hep; evin, kardeşlerin sorumluluğu küçük yaşta üzerime kalınca annemle çok sorun yaşadık. Beni isteyen bir akrabamızın oğluyla kaçıp evlenmeyi kurtuluş gördüm. Ama hayatımın en büyük yanlışı oldu. Pire için yorganı, yorganla birlikte hayatımı yakmıştım. Pişmanlığım, kaynanam, kayınbabam, eltilerim, 20 kişi bir evde yaşamaya başladık.

Evliliğimin ikinci haftası dayaklar başladı. Hemen hamile kaldım. Daha ben çocukken bir oğlum oldu. Ama hayatta pişmanlık duymadığım tek şey, iki çocuğum. Oğlum hastalandı, beş kuruş para yok, hastaneye götürdüm, ilaç yazdılar, çocuğu rehin bırakıp dayımdan borç buldum, gelip oğlumu aldım.

Kocam olacak adam, “Sen nasıl buldun parayı, çocuk iyi mi” diyeceğine beni dövdü. Ailemden kurtulmak için kaçtığım memlekette kime gideyim? Dayak yedim, küfür yedim, yine de kaldım o evde. Oğlum 4 aylıkken, kızıma hamile kaldım. Doğum yaptığım gün iki çocukla beni evde bir başına, aç bırakıp pikniğe gittiler, o günü asla unutamam. O adama öfkem o gün daha da arttı. Zamanla kavgalar, şiddet, yoksulluk arttı; bir de işten çıktı.

HEPSİ SEVDİĞİNDENMİŞ!

Bir gün “Halama gideceğim” dediğim için dayak yedim, ayağım kırıldı, iki ay yattım. Kızım zatürre oldu, bakan yok. Bacağım iyileşince babamı aradım, geldi. Ama ailem varken melek gibi oldu, sanki tüm suçlu benmişim gibi gösterdi. Yalvardı yakardı babamı ikna etti, babam beni o zalimin eline bırakıp gitti. Beni sevdiği için yapmış her şeyi, kaybetmekten korktuğu için! Beni sevdiği için kırdı bacağımı, sevdiği için kafamda tabaklar kırdı, kaşımı patlattı! İnsan sevdiğini dövermiş. Kocam olamadı ama Azrailim olacaktı. Öldüresiye dayak mı yemedim, intihar mı etmedim, aç mı kalmadım, kanlar içinde kapılara mı atılmadım...

O ‘ADAM’DI, BEN PİS

En son beni copla öldüresiye dövdü, sonra hastaneye götürüp ilaç aldı.
Yalvardı yakardı, ‘Yardım et bana’ dedi, psikiyatra götürdüm onu. Doktor bana ondan uzak durmamı söyledi, “Kimsen yoksa sığınmaevine yerleştirelim” dedi. Tekrar babamı aradım, gelip beni o halde görünce eşyalarımı topladık, oğlumla beraber babamın evine döndük ama kızımı alamadım. Allah kimseyi evlat acısıyla sınamasın, kızımın acısının yanında yediğim dayaklar hiçbir şeydi. Boşandık, oğlum benimle, kızım onunla kaldı. Mahkemede ailesiyle birlikte beni kötülediler, evi terk ettiğimi söylediler ama çektiğim işkenceleri söylemediler. Kırılan kafamı, bacağımı, küle dönen hayatımı anlatmadılar. O adamdı. Pis olan bendim!

YENİ HAYAT, YENİ DERTLER

Kurtuldum derken, psikolojim bozuldu. Ailemin yanına dönünce 6 ay ne yedim, ne de içtim; sadece uyudum. Hayatım mahvoldu, kızım yoktu, duldum, sırtımı dönüp gittiğim eve geri dönmüştüm. Bir gün başucumda oğlumun “Kalk bugün bayram” sesi ve gözyaşlarıyla uyandım. O zaman “Yeter” dedim. İşe başladım, yeniden yaşamaya başladım.
Oğlum büyüdükçe dertler yine büyüdü. Yanlış yollardan geçti. Ben nasıl o adamı kurtuluş gördüysem o da kurtuluşu madde kullanımında aradı. Ben durumunu hiç fark edememiştim, ta ki polisler komaya girmiş halde onu buluncaya kadar. Onunla ilgilendim, kızım da geldi sonra yanımıza. Bana destek oldu. Annem oğlumu evde istemeyince, artık dayanamadım, çıktık o evden. Eşya yok, para yok. Ama zamanla iş buldum. Bir daha sıfırdan başladım. Yeni bir ev, yeni bir düzen, yine bir yıkım...

HİÇ YENİLMEDİM

Ana, baba, koca, evlat dayağı yedim. Ama hiç yanlışa düşmedim. Şimdi kimseye muhtaç değilim. Oğlum madde kullanımını bıraktı, annemle barıştık, ailemle yeniden görüşmeye başladım. Dışarıda dostlarım, evde oğlum beni hiç yalnız bırakmadı. Evet çok zulüm gördüm ama pişmanlıklar hayatı geri vermiyor. Çocuklarım ve torunumla şimdi mutluyuz. Çocuk ve torun sevgisi bana acılarımı unutturdu.
Verdiğimiz hiçbir emek boşa gitmiyor. Kimseye boyun eğmedim ben, bazen sabrettim ama her şeye rağmen yenilmedim, ayaktayım. Siz de yenilmeyin, zulmün karşısında susmayın.