Deniz, kum, güneş… Herkesin kışın hayallerini, rüyalarını süsler bir hal almışken kendi memleketime bile gidebilmek için kırkkere düşünür oldum. Memlekete giderken yanıma hediyeler almam gerektiği aklıma gelince, buna birde gidiş-dönüş biletlerini ekleyince neredeyse maaşımın yarısından çoğunu harcamış bitirmiş oluyorum. Eli boş gidilmez ki ne yapsam acaba derken “Neyse…” deyip oturuyorum ve hayal etmeye başlıyorum. Ben daha bir yolculuğa çıkamazken, nerede tatil yapmak… Pandemi başladığından buyana sağlık yönünden korkuyorduk. Oturup da gidelim mi diye konuşmuyorduk bile. Turizmin açılması, vakaların düşmesi yinede korkularımızı azaltmıyor. Tatile gittiğimizde neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz. Tatile gidip orada Kovid olduğumuzda 14 gün karantinada kalacağız ve oda bizim için dahada sıkıntı olacak. Yaz mevsimin gelmesiyle turizm sektörü için mi vaka sayılarında azalma var da söylemiyorlar diye düşünmeden edemiyoruz. Şimdi aşılarımızı yaptırdık. Belki bir nebze içimiz rahatladı ama bu seferde maddiyat engel olur hale geldi. Oteller zaten ateş pahası. Yanından bile geçemeyecek kadar fiyatlar yüksek. Memleketi düşününce yolu, hediyesi; tatili düşününce, alışverişi konaklaması, yemeği, mayosu, kremi… Hepsi ayrı dert.

HEP BÖYLE HAYALDE Mİ KALACAK?

Ben ve çevremdeki arkadaşlarım oturup konuşuyoruz. Bütçemize uygun biryerler bulalım, çocuklarla, ailemizle bir yerler seçelim. Bulunduğumuz yere en yakın olanları araştırıyoruz şimdi. Belki çocukları bir gün havuza götürürüz yada bir kaplıcaya. Hem yakın olur hem de masrafımız az. Yani bu senede tatil değil hayal var.

İstanbul Sözleşmesi’nin de sıcak gündem olduğu şu günlerde, bir taraftan ekonomi bir taraftan sağlık bir taraftan sözleşmenin feshi derken ne düşüneceğimizi bilmez olduk. Bizim haklarımız elimizden alınmaya çalışılırken ben tatil planı yapmaya bile çekiniyorum…

Görsel: Freepik