Endonezyalı işçi Kokum Komalawati, Asya ülkelerindeki konfeksiyon atölyelerinde çalışan kadın işçilerin #GarmentMeToo etiketiyle başlattığı sosyal medya kampanyasını anlattı.

Normalde ve kriz dönemlerinde neden ilk kadınlar işsiz kalıyor, neden kadın işsizliği daha yüksek? Doç. Dr. Nilgün Ongan açıklıyor. İşsiz kadınlar da işsizliğin psikolojisini ve yaşamlarını anlatıyor.

İşkolunda 130 bini aşkın işçiyi ve ailelerini doğrudan ilgilendiren sözleşme görüşmeleri, bu yıl metal işçileri açısından ekonomik krizin gölgesinde ve zorlu geçeceğe benziyor.

Dersim’de devlet teşvikiyle açılan tekstil firmasında çalışan işçi anlatıyor: Yerel seçimlere kadar servis ve yemeği vali karşılıyordu. Vali aynı zamanda kayyım, yani masraflar belediye bütçesinden.

İlla yapacağız diyorlarsa bu fonun ismini ‘İşçilerin kırık hayalleri ve sömürdüğümüz haklar fonu’ olarak değiştirsinler de amacına tam anlamıyla uygun olsun.

Ayşe ve Fatma Antep Ünaldı Mahallesi’ndeki konfeksiyon atölyelerinde çalışan, 17 yaşında iki genç işçi. Atölyelerde yaşadıkları ise fiziki şiddet, sözlü taciz, kötü çalışma koşulları...

Fethiye, küçük yaşta annesini kaybetti, eğitim hayatı sona erdi, eşini iş cinayetinde kaybetti... Ama her şeye karşı yeniden ayaklarının üzerinde durmayı başardı, kendi emeğiyle...

İnsanın milyonlarca yıllık evrimi içinde işlevini diğer canlılara göre daha az muhafaza ettiği duyusudur; koku.

Film kimseyi haklı çıkarmıyor, kimseyi kötülemiyor, kimseyi de kahraman yapmıyor. Fakat sorgulamanızı bekliyor. Neden susan tarafın hep kadın olmak zorunda olduğunu...

‘Koroda 25 kadınız. Kimimiz anne, kimimiz abla, kimimiz hemşire, kimimiz öğretmen, kimimiz eş, kimimiz öğrenci… Ama hepimiz bireyiz, kadınız. Ve birlikte birbirimizin her şeyiyiz, birlikte her şeyiz.’

Türkan’ın gittiği her yerde, gördüğü her haksızlıkla ‘mücadele’ anlayışı, tek tercihi olmuştur hep.

‘Yasak ilanıyla birlikte hayatımız altüst oldu. Oğlum sağlıklı bir çocuktu aslında ama Sur olaylarından sonra uyuşturucu bağımlısı oldu.’

Küçücük yaşta girdiği çerçeve fabrikasında tinerle vernikle çerçeve temizlediğini, böyle çalışarak büyürken kendisini hiç tanımadığı birinin istemeye geldiğini anlatıyor Meral...

Malatya’da kadın olmanın en kötü yanı da hepimizin bildiği pembe trambüs. Birçok kişinin tepkilerine rağmen hala devam etmekte bu pembe trambüsün seferleri.

4. Geleneksel 103 Korkmaz İnsan, Barış ve Dostluk turnuvası bu sene Korkmaz Tedik’in doğum günü olan 21 Haziran’da başlayacak. Kadınlarda barış için, umudu yaşatıyor ve turnuvada buluşuyoruz.

Zannediliyor ki bizlerin sadece hastane ve ev arasında gidip gelmekten başka bir şey yapmamıza gerek yok. İşte bu algı birçok engelden en korkunç olanı ve ne yazık ki bu aşılması en güç unsur.

Kampüs içerisinde konuştuğumuz kadın öğrenciler akademide yaşanan tacize karşı bir an önce önlem alınmasını talep ediyor.

Sağlık problemlerimiz ile ilgili ilk danıştığımız eczanelerimizin vazgeçilmezleridir onlar! Peki onlardan her daim ‘güler yüz’ beklerken hiç düşündük mü acaba yaşam mücadeleleri nasıl?

‘Sen şimdi tatil için gidiyorsun da seçim için geleceksin değil mi?’ diye bir soru geliyor, biraz da uyarı mahiyetinde. ‘Babam sponsor oldu 21’inde buradayım’ diyorum. Herkeste bir gülümseme...

Bu soruyu yanıtlamaya çalışıyoruz bu ay dergimizde; ‘Bunca ortaklık içinde nasıl olur bu kadar bölünmüşlük? Bu bölünmüşlüğü aşıp birlikte mücadelenin, ortak dertleri çözmenin yolunu nasıl bulacağız?’